Rozdział 7

Oczami Jane:

Kiedy spokojnie spacerowałam wokół obozu rozmyślając o Jacku, spotkałam Angie. Jej ubranie było całe w błocie, a z włosów sterczały pojedyncze igiełki sosny. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać.

-Hej Angi. Wszystko dobrze? -spytałam zaniepokojona.

-Cześć Jane! -pomachała do mnie.- Oczywiście, czuję się wyśmienicie. -To skąd te siniaki na łokciach?

 -Małe zderzenie z Niciem. -odparła.

-Na pewno nic ci nie jest?

-Wszystko w porządku. Nie musisz się martwić. -uspokajała mnie-Ty też nie wyglądasz najlepiej.- stwierdziła.

Angie miała rację, po śmierci Jacka przestałam dbać o własne zdrowie. Zawsze spałam co najmniej 9 godzin teraz mój sen stał się 3 razy krótszy. Zaczęłam coraz mniej jeść, co skutkowało ogromnym zmęczeniem. Zdałam sobie sprawę że muszę teraz wyglądać jak zombie.

-Mogę jakoś ci pomóc?

-Nie trzeba dziękuję.

-Chyba nie radzisz sobie z odejściem Jacka.-trafiła w sedno, ale nie mogłam powiedzieć jej prawdy.

-Skąd ci to przyszło do głowy? Po prostu trochę nie panuję nad swoją mocą.- odparłam ze śmiechem.

-Przepraszam, czasami wygaduję głupoty.

-Nic się nie stało, nie wiesz przypadkiem gdzie odbywa się teraz zebranie?

-Możliwe że Wielkim Domu.

-Dziękuję jesteś wspaniała! -wydarłam się po czym bez słowa przegania pobiegłam na naradę.

-Jane zaczekaj! Co ty chcesz zrobić?/!--słyszałam za sobą krzyki Angie. Nie zwracając na mnie uwagi ruszyłam dalej przed siebie, chciałam jak najszybciej znaleźć się w Wielkim Domu.

*****

Po pięciu minutach w końcu dotarłam do celu . Chciałam wiedzieć jak przebiegły narady, dlatego stanęłam pod drzwiami żeby móc podsłuchać rozmowy toczące się w środku.

         -Niestety nie możemy wpłynąć na decyzje bogów, obawiam się, że        nawet jeżeli to udowodnimy i tak nie będzie dla Katie ratunku. -to zapewne była Annabeth.

–Masz rację.-odparł Percy.

 -Nie ma innego wyjścia? -spytał z nadzieją Will

-Niestety nie.

Z wewnątrz przestały dobiegać jakiekolwiek głosy, zrozumiałam że wszyscy pogrążyli się w wielkim smutku. W tej chwili poczułam że przyszedł czas, by powiedzieć te trzy słowa. Szybko więc weszłam do środka i nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia herosów powiedziałam.

-Dusza za duszę.

~Truskaweczka