Rozdział 7

Oczami Nicka:

JACK NIE ŻYJE!!!  Nie mogę w to uwierzyć! Jak to się stało? Naprawdę nie wiem. Razem z Willem znaleźliśmy go w lesie. Już wtedy był.. był martwy! Razem z nim, przy drzewie leżała zakrwawiona i nieprzytomna Angela. Zanieśliśmy Ich do obozu. Herosi przygotowali całuny. Na szczęście dla mojej przyjaciółki nie był potrzebny. To że albinos umarł, to moja wina! Gdybym wtedy z nim się nie pobił, to może….. Do Hadesa! Trzemu tylko ja mam takiego pecha!

Właśnie odbywało się palenie całunu. Stałem z boku, patrząc na tą makabryczną scenę, myśląc co by było gdyby, kiedy z moich rozmyślań, wyrwał minie czyjś głos.

-Hej

Obróciłem się i zobaczyłem Angi. Była blada i przerażona.

Wypytałam mnie o śmierć Jacka. Kiedy usłyszała, wszystko zaczęła płakać. Przytuliłem ją. Wtedy mnie olśniło skąd ona wiedziała o tym wypadku? Nie zdążyłem się dowiedzieć, ponieważ zaczęło się.

Nagle stało się coś, co zaskoczyło wszystkich. Na środek wysunęła się Katie i wrzasnęła:

-Dusze za dusze!

Wszyscy spojrzeli na mnie, a ja nie wiedziałem co zrobić. Z pomocą przyszedł mi Percy.

-Jesteś tego pewna? –zapytał córkę Demeter

-Tak –dowiedziała nie pewnie.

-Herosi! –zawołał Jackson- Na razie wstrzymamy się z tą.. no uroczystością. Grupowi za pół godziny odbędzie się narada.

Wszyscy zaczęli się rozchodzić. Skierowałem swoje kroki do 13, ale coś a raczej ktoś mocno szarpną mnie za rękaw i zapytał:

-O co chodzi z tym dusza za duszę?

Westchnąłem ciężko.

-Czemu nie spisz całe dnie, jak wszystkie dzieci Morfeusza?

-Bo jestem unikatowa, ale wróćmy do mojego pytania.

-To oznacza że ona chce oddać życie, za niego.

-Można ożywiać ludzi?

-Nie.

-Przecież, no… on tak jakby… kopną w kalendarz.

-Jeśli Katie się nie rozmyśli, to jej wybór mniej więcej znaczy, tyle że ona umrze za niego. Odda swoją dusze za jego dusze, łapiesz?

-To okropne! Nic nie da się zrobić?

-Nie. Jak ktoś umarł to nie żyje. Drogo kosztuje sprowadzenie go ponownie do świata żywych.

-Skąd Ty tyle wiesz?

-Jestem synem Hadesa.

-A co ma jedno do drugiego?

Szczerze zaskoczyła mnie tym pytaniem.

-Syn boga śmierci, podziemia i tych spraw.

-Przecież nie można oceniać ludzi po ich rodzicach. Każdy jest wyjątkowy i nie ma to nic wspólnego z Jego pochodzeniem.

Spojrzałem na nią, lekko zaskoczony tym stwierdzeniem i powiedziałem:

 -Nie wszyscy tak myślą. Ja będę już iść, muszę przygotować się do narady.

-No to, do zobaczenia później.

-Cześć.

Angi odeszła w stronę Jane.

Byłem już przed moim domem kiedy podbiegł do mnie Percy:

-Nico! czekaj!

-Czy ja dziś w ogóle dostanę się do domku? Jak nie Ty to……

-To kto? –zapytał ironicznie, podnoszą jedną brew do góry.

-Nieważne. Czego chcesz?

-Chodzi o Katie. Nie wiem co miała na myśli. Przeciesz zna go dość krótko. Sama by na to nie wpadła. Ktoś musiał jej ten pomysł podrzucić lub rozkazać to zrobić.

-Kogo masz na myśli?

-Demeter.

-Naprawdę myślisz, że bogini oddała by życie swojego dziecka, za jakiegoś szawnika?

-Jack był strzelaniem nie szawnika i właśnie tak myślę.

-To bardzo dziwna sprawa.

-Też tak uważam. Dobra wszystko obgadamy na naradzie. Swoją drogą jeszcze bardziej nienormalną rzeczą jest zniknięcie Chejrona. To wszystko nie ma sensu.

-Ja sądzę, że to wszystko jest ze sobą ściśle połączone.

-I może masz racje. Dobra, do zobaczenia na naradzie.

-Na razie. –powiedziałem i weszłam do domku. Nareszcie!

Położyłem się na łóżku i myślałem o wyzyski co mnie na razie spotkało. O Biance i mamie, o moim ojcu, o Percym, o Jacku, o Annabeth, o kolejnej wielkiej przepowiedni, o nowej wyroczni Rachel, o Jane i o Angi. Ta dość nie ogarnięta córka Morfeusza zna mnie krótko i nie widzi powiązania między mną i śmiercią. Zazwyczaj ludzie myślą całkiem inaczej. Tak prosta logika:

Śmierć = Hades = Jego syn-Nico. Nie miałem czasu bardziej się nad tym rozwodzić, zaraz zaczynała się narada. Ubrałem moją starą kurtkę lotniczą, wziąłem miecz i wyszyłem. Po drodze spotkałem grupowego domku Apolla.

-Cześć Nico –powiedział.

-Cześć.

-Dziwaczna sprawa z tym Jackiem?

-Tak.

-A Ty o tym myślisz?

-Nic. To wszystko jest skomplikowane.

-Mnie ciekawi kro Ich zaatakował. Ciebie też?

O Bogowie! Całkiem się nad tym nie zastanawiałem. Przecież to oczywiste ze ktoś zaatakował. Do tego na terenie obozu!

-To raczej nie było zwierzę. Jack był potraktowany nożem. –ciągną Will- Dziwaczne rzeczy tu się dzieją.

Weszliśmy do Wielkiego domu. Ja usiadłem na fotelu, który był bardziej z boku i na którego padał cień. Will usiadł obok mnie.

Powoli wszyscy się zebrali. Jako pierwszy zabrał głos, syn Posejdona:

-To cała spraw jest bardzo dziwna. Chejrona jak niebyło tak nie ma.

Ktoś zaatakował herosów w naszym lesie i nikt nie wie kto.

Wszyscy potaknęli na te słowa. Czy tylko ja nie myślałam o sprawcy?

-Katie jesteś pewna swojej decyzji? –spytała Clarisse

-Tak, chyba tak. –odpowiedziała.

-Chyba?! Jesteś chyba pewna że chcesz oddać życie?! –zdziwiła się Annabeth.

Myślała pewnie, że dziewczyna odpuści, jednak grupowa domku Demeter, odpowiedziała już dużo pewniejszym głosem:

-Jestem tego pewna! Chcę to zrobić!

Nastała chwila ciszy.

-Dobrze. –powiedziała zrezygnowana córka Ateny

-Więc wszystko odbędzie się jutro w nocy –zadecydowała Percy – Nico…..

-Jasne, zrobię co mogę. –powiedziałem.

-Dobrze myślę że morzymy się już rozejść. –Powiedział.

-A co z Chejronem? –zapytał Travis.

-To rozmowa nie na teraz. Wyśpijcie się czeka nas długi dzień. –Jackson powiedział to i wyszedł w towarzystwie swojej dziewczyny.

Wszyscy zaczynali wychodzić. Pożegnałem się z Willem i poszedłem do siebie.

Byłem właśnie na progu mojego domku, kiedy ktoś przycisną mnie do ściany i zakrył usta rękom.

-Ciii!

Była to moja ‘’droga’’ Angi.

-Co Ty wyrabiasz?! –warknąłem.

-Nie czas na głupie pytania. Musimy pogadać.

Pociągnęła mnie za rękę. Weszliśmy do mojego domku, a on zatrzasnęła za nami drzwi.

-I jak było na naradzie, opowiadaj, ale szybko!

-Czekaj pierw powiedz mi wszystko od początku.

-Mianowicie?

-Kto was zaatakowała? I co właściwie robiłaś w lesie? I skąt wiedziałaś o Jacku?

-To długa historia –westchnęła

Usiadła na moim łóżku i kazała mi zrobić to samo. Zaczęła opowiadać swoją lekko dziwaczną historia, a mi zostało cierpliwie słuchać i czekać na koniec.

#Nida