Rozdział 8

Oczami Elsy:

Nie chętnie otworzyłam oczy, odczuwałam nieprzyjemną suchość w gardle której towarzyszyło ogromne pragnienie. Co ja robiłam, że teraz się tak czuję? W mojej głowie panowała pustka, nie pozostał ani jeden ślad po żadnym wspomnieniu.

***

 Rozmyślając, długo gapiłam się tępo w sufit, dopiero po paru sekundach zainteresowałam się otoczeniem. Leżałam na miękkiej czerwonej kanapie, która przyjmnie łagodziła ból moch nóg, następnie spojrzałam przed siebie, o mało nie dostałam zawału! Tuż obok na krześle siedziała Wróżka Zębuszka! Nie daleko, co chwila podżucając do góry bumerang, stał Zając Wielkanocny! W powietrzu unosił się Piaskowy Ludek, który pokazywał dziwne znaki Świętemu Mikołajowi!                                                                                                                                                                                    

 -Albo zwariowałam, albo umarłam.-stwierdziłam, przecież nikt normalny nie widzi fikcyjnych postaci z legend!                                                                                                                                                                                                   -Gdybyś umarła, znalazłabyś się w piekle, to miejsce raczej go nie przypomina.-powiedział ukąśliwe Zając.                                                                                                                                                                                                  -Przestań, przecież musiała to zrobić!-skarciła go Zębuszka.                                                                                                            

 -O co wam chodzi?-spytałam zdezorientowana.                                                                                                                                      -Ty niczego nie pamiętasz?-spytali wszyscy głośnym chórkiem.                                                                                                             -Jedynie tą chwilę, kiedy się obudziłam.                                                                                                                                                      -Mam jej pokazać wspomnienia?                                                                                                                                                                -Nie Tooth.-odparł Mikołaj.-To złamałoby jej serce.                                                                                                                                    -Nie rozumiem was.-powoli zaczynałam się ich bać.-Nic nie pamiętam, morze jesteście porywaczami, jak ja się tu znalazłam?                                                                                                                                                                -Spokojnie.-powiedziała Wróżka.-Pomorzemy ci.                                                                                                                               -Dlaczego mam wam wierzyć?-moja panika wzrosła jeszcze bardziej.                                                                                             

 -Bo tak samo jak my, jesteś wybranką Księżyca.                                                                                                                                     Wtedy przypomniałam sobie o pewnym śnie który miał miejsce chwilę przed moim przebudzeniem, był w nim Księżyc. W kółko powtarzał że od dziś jestem strażniczką równowagi między dobrem a złem, oraz że nazywam się Elsa, wogule go nie rozumiałam.                                                                                                                                                                           -Chcesz dowiedzieć się więcej na swój temat?                                                                                                                                      

 -Yhm.....-mruknęłam potwierdzająco.                                                                                                                                  -Musimy się udać do wielkiej sali, Zając weź ją na ręcę, a ty Zębuszko przynieś jej coś do picia.                                                                                                                                                                                                                              

-Dziękuję. -wymamrotałam, gdy uszaty wziął mnie w ramiona.       

***

Droga do nieznanej mi wielkiej sali, trwała parę sekunud, Zaraz po tym, gdy weszliśmy do środka, Zając ułożył mnie w rękach dziwnego stwora, jak się puźniej dowiedziałam był nim Yeti.                                                                                                                                                                                                                            -Co chcesz najpierw wiedzieć?-spytał Święty.                                                                                                                                        -Jak się tu znalazłam?                                                                                                                                                                                          -Napewno chcesz to usłyszeć?                                                                                                                                                                              

-Oczywiście.-odparłam zdeterminowana.                                                                                                                                                  -Podczas lotu do Afryki, gdzie miałem pomuc głodnym dzieciom. Natrafiłem na ciebie, wiedziałem kim jesteś. Bo przed moim wyjazdem księżyc powiedział nam o tym co zrobiłaś..-w tym momęcie mu przerwałam.                                                                                                                                    

-Powiedz.-rozkazałam                                                                                                                                                                                           -Nie mogę, załamałbyś się.                                                                                                                                                                                 -Wszyscy cię za to nienawidzimy.-wtrącił się uszaty.                                                                                                                             Gdy to powiedział Zębuszka zaczęła płakać.                                                                                                                                            

 -W takim razie, dlaczego mi pomagacie?                                                                                                                                                    -Bo kiężyc nam kazał.-syknął Zając.                                                                                                              

Święty szybko chciał załagocić sytuację, więc ponownie rozpoczoł swoje opowiadanie.                                                                                                             -Wracając do poprzedniego tematu.... gdy cię znalazłem byłaś ledwo żywa, nie udało mi się ciebie uratować, skonałaś mi na rękach.                                                                                                                                                                                                                                                    -To czemu jeszcze żyje?-coraz bardziej wierzyłam w to, że trafiłam do wariatkowa.                                                             -Księżyc cię wskrzesił i mianował strażniczką.....                                                                                                                                     Dalej nie słyszałam już jego słów, bo moje oczy zaszły mgłą i zemdlałam.

~Truskaweczka